Hoewel opgroeiende kinderen op cognitief gebied spontaan spektaculaire resultaten boeken, is de natuurlijke karakterologische ontwikkelingstendens van kinderen neerwaarts. Als je er niets aan doet, dan groeit een kind vanzelf uit tot een creatuur dat nog het meeste wegheeft van een gremlin: een zeurend, stampvoetend, ongelikt monster dat uitsluitend interesse heeft in snoep (ik hou heel veel van mijn kinderen maar dat is geen reden de feiten te ontkennen).

Bewijs voor mijn stelling is in het dagelijks leven ruim voorhanden, maar je kunt het ook regelmatig op televisie zien, bijvoorbeeld bij de Supernanny. Die zoekt heel nauwkeurig gezinnen uit waarmee eigenlijk weinig mis is behalve de opvoeding. Dat leidt namelijk tot een maximale kans op succes van haar doorgaans eenvoudige gedragstherapeutische interventies. Een interessant bijverschijnsel is dat je ziet wat er met kinderen gebeurt als je ze niet opvoedt. Dan eten ze alleen nog chocoladecornflakes, slapen ze uitsluitend op hun vaders plek in bed, en bijten ze hun ouders zodra er iets niet bevalt.

Dat opvoeden, dat is net autorijden. Het stelt niet veel voor en daarom lukt het de meeste mensen redelijk. Het gaat er eigenlijk vooral om dat je je kinderen genoeg tegengas geeft, zonder ze stuk te maken. De gremlins van de Supernanny hebben zonder uitzondering ouders die over zich heen laten lopen. In dat geval aarzelen kinderen niet. Omdat ze nog geen geweten hebben ontwikkeld, zijn kinderen technisch gezien een soort psychopaten. Ze zijn nog nauwelijks in staat tot empathie, en dat kleine beetje medelijden dat ze kunnen opbrengen verdampt als sneeuw voor de zon bij het zien van bijvoorbeeld een dropveter. Naast een ontbrekend geweten hebben kinderen ook last van een kort lontje en zijn ze bijzonder manipulatief. Dus als de situatie zich ervoor leent, zal een kind er meteen misbruik van maken.

Vanwege hun leeftijd kun je die kinderen dat natuurlijk niet kwalijk nemen. Toch verandert dat niets aan hun gedrag, dat zonder meer aanstootgevend is. Daarom is ouderliefde op de keper beschouwd iets paradoxaals. Als een volwassene zich tegenover mij zo zou gedragen als mijn eigen kinderen doen, dan zou ik die persoon meteen aangeven bij de politie. Dus waarom hou ik eigenlijk van mijn kinderen? Ik heb mij er even in verdiept maar de empirische psychologie heeft op deze vraag geen antwoord. De vraag is te groot, het onderzoek te klein. Zo blijft een mens met de belangrijke vragen in het leven zitten.